PERDITA KAJ RETROVITA

De Émile Boirac

—————

I. LA REĜA FAMILIO

En malproksima lando estis iam reĝo, kiun oni nomis Diskareso la Fierega, tiel malhumila kaj malafabla estis lia humoro ! Malsate ridaĉis *) lia buŝo, kaj liaj okuloj, sub flavruĝaj brovegoj, pro kia ajn kontraŭaĵeto, ekflamis de kolero. Li vivadis ĉirkaŭata de teruro kaj malamo.
*) Ridaĉi : malbone, moke ridi.

Feliĉe apud li la dolĉa kaj bona reĝino, malsevera Aristino, filino de la granda Artuso, disverŝis ĉirkaŭ si la parfumon de siaj virtoj. Ĉiam preta helpi al la malriĉularo, ŝi havis koron plenan je kompato por ĉiuj malfeliĉuloj, kies mizeron ŝi dolĉigis kaj malsaton satigis per sia reĝina mano. Tial, kiom ofte ŝia boneco kvietigis la koleron de ŝia sovaĝa edzo ! Sed kio faris ŝin ankoraŭ pli respekteginda, tio ĉi estis ŝiaj du infanoj, Rozlilio kaj Orludviko.

El ambaŭ, la filino, Rozlilio, estis la unuenaskita. Apenaŭ ŝi atingis la dekkvaran jaron, kaj sur ŝia blanka frunto kaj en ŝiaj bluaj okuloj radiadis gracieco, kiel tagiĝo en pura ĉielo. Lizo estis ŝia vera nomo, sed ŝi estis tiel roza kaj tiel blanka, ke ĉiuj alnomis ŝin « Rozlilio ». Ŝia simplanima rideto elmontris bonkorecon. Kiam Aristino eliris kune kun ŝi, la tuta popolo amasiĝis kaj vere laŭdadis ilin, pensante, ke ĝi vidas anĝelojn.

Ludviko estis sepjara : eĉ li ankoraŭ havis longan kaj flugantan en la vento sian oran hararon, kiu nekonis la tondilan feron. Ho ! Kiel ĉarma infano li estis, kun senkulpa kaj pura animo ! Kiam sub la nuba frunto de Diskareso ekmurmuregis fulmotondro, Luĉjo, apogante sian blondan kapon sur lian bruston, per unu rigardo de siaj amplenaj okuloj, kvietigis unumomente la ventegon. Kaj sendube en la tuta universo li estis la sola mortema estaĵo, kiun amis la fieregulo.