1

La eta kato
kiu ne volis morti

Sinjorino Ŝotar volis mortigi sian katon.

Ĝi estis malsana.

2

Ŝi diris al Leo Bjet :

— « Iru al la rivero ; ĵetu la katon en ĝin ;
vi faros al mi servon. »

3

Leo Bjet iris ĝis la ponto, kaj ĵetis la katon
en la akvon ; en lokon, kie ĝi abundas.

La kateto malaperis en akvokirlo.

Ni diris :

— « Nun farite !… Ĝi estas senviva ! »

Sed la kato ne volis morti.

4

Ĝi alkroĉiĝis al arbustotufo
kaj eliris el la akvo.

Ĝi sin kaŝis inter la ŝtonoj.

Kaj kiam venis la nokto, ĝi revenis al la hejmo
kaj sin kaŝis en la dometon de la hundo Papilio.

5

Papilio diris al ĝi :

— « Kiel malseka vi estas !
Ŝajnas ke vi malvarmas.
Kuŝiĝu tie, ĉe mi, por ke mi varmigu vin ! »

La kateto sterniĝis kontraŭ la bona hundo.

Kaj ambaŭ amikoj ekkonversaciis tre mallaŭte
por ne veki Sinjorinon Ŝotar.

6

La kateto diris :

— « Ĉu vi scias, ke ili volis mortigi min…
Se ne estus arbo, mi certe dronus ! »

— « Jes, respondis la hundo, infaneto ne
kapablus eliri el la akvo, kiel vi mem faris ! »

— « Ha ! aldonis la kateto, se vi scius
kiom malvarma estas la akvo… »

7

« …Kaj tiu bruo en la oreloj…

Huu !…

Huu !

Ili ĵetis al mi ŝtonojn por min mortigi. »

— « Ne plu pensu pri tio, diris Papilio.
Dormu ! »

8

Kaj ĝi eklekis sian amikon ĉe la frunto.

Precize en la loko kie kuŝas la malgajaj pensoj
de la katetoj.

9

La sekvantan matenon, Sinjorino Ŝotar
malfermis sian pordon. Ŝi diris :

— « Ĝi certe estas tre malproksime, nun !
De tiom da tempo, ĝi ruliĝas en la rivero !… »

Sed tute male ! Ĝi estis tre proksime,
kaj momenton poste, Sinjorino Ŝotar
vidis ĝin malantaŭ la forno.

Ĝi finsekigis siajn ankoraŭ malsekajn harojn.

Ŝi preskaŭ ektimis.

Ŝi kredis, ke estas kat-fantomo.

10

Tiam, ekparolis la kateto por ke ŝi rekonu ĝin.

— « Miaŭ, miaŭ ! »

Tio signifis :

— « Vidu, mi revenis.

Mi ne volis morti !

Malvarma estis la akvo, ĉu vi scias ?

Ve, mi kredas, ke mi baldaŭ ĉesos vivi.

Tiu bano estis sendube kontraŭa al mia malsano.
Doloras al mi la tuta korpo ! »

11

« Lasu min morti en angulo de la subtegmento ;
aŭ sur la teraso, kie mi sentas min bone ;
malantaŭ la forno, mia ŝatata loko dum vintro.

Lasu min,

lasu min tie ! »

12

Oni ne povas scii, ĉu Sinjorino Ŝotar komprenis,
kion diris tiel malgaje la kato, sed ŝi diris :

— « Fine, ĝi tedas min !
Ĝi restu tie ! »

13

Kaj nun la kateto estas en la domo.

Ĝi laŭpove trenas sin.

Evidentiĝas, ke ĝi estas tre malsana.

Kiu scias la malgajajn pensojn,
kiuj ruliĝas en ĝia kapo.

Ĝi diras ilin al neniu.

14

Eĉ ne al sia amiko Papilio.

Sed,
iun matenon,
Sinjorino Ŝotar, post ellitiĝo, trovos la kateton
malantaŭ la forno, sternantan kun la piedoj rigidaj,
kaj la okuloj senmovaj…

15

Kaj tiam,
denove,
oni ĵetos ĝin en la riveron.

Kaj ĉifoje, tute vere, ĝi faros longan vojaĝon.

16

Ho ! Jes,

tre longan

vojaĝon !